Sunday 2 December 2012

Sebelas tahun.

Bismillah.

Teringat satu part dalam buku Ustaz Hasrizal, bagaimana seorang ayah sangat suka bercerita kisah-kisah lama ketika pulang ke kampung halaman. Pantang nampak sekolah lama, jalan lama, kedai lama, semua yang lama-lama akan diceritakan kembali kepada anak-anak secara paksa rela. Kisah yang sama barangkali diulang-ulang, namun apakah sebabnya. Dalam buku tu terangkan, excitednya seorang ayah untuk bercerita kepada anak-anaknya bukanlah untuk memberitahu mereka, namun lebih untuk kembali mengingati kisah-kisah lamanya. Menenangkan hati yang kembali kepada fikrah tatkala pulang ke kampung si ayah membesar.

Semalam, sungguh banyak kenduri yang berlansung di kawasan sungai tungku. Aku memang dah lama tak pergi orang kampung punye kenduri, selalu ke kenduri kawan-kawan mak ayah, ataupun saudara mara. Seronok bila dapat jumpa kawan-kawan sekolah rendah yang sangat lama tak jumpa. Aku sempat jumpe Syamsul dan Yazid, yang masing-masing dah sangat segan dengan aku. Aduih..

Semalam, aku menanam azam nak tangkap gambar "baru" menggantikan gambar lama ni:

 Aku, Naim, Syamsul dan Ija.

Kembar ni adalah rakan aku dari tadika, sekolah rendah, masih rapat walaupun sekolah menengah lain-lain, dan hampir setiap tahun berjumpa sebab rumah kami satu baris yang sama. Walaupun selalu jumpa dan main, kami memang tak pernah nak tangkap gambar ke apa. Dan gambar di atas ialah gambar terakhir kami bersama iaitu sebelas tahun yang lalu, waktu kami darjah 6. Semalam, aku sempat pergi kenduri kahwin kat kampung halaman diorang, jadi ambik peluang untuk snap satu gambar.

Naim, aku, Ija pada umur 23 tahun.

Diorang ni, adalah satu-satunya kelompok kawan aku yang masih panggil aku "wan", singkatan kepada Izuan. Generasi sekolah menengah sampai kolej, university dan maktab memang takde sorang pun kawan aku panggil aku "wan". Beberapa minggu yang lalu, aku ada jumpa diorang untuk kenduri arwah mak diorang. Terkejut gak aku atas berita kehilangan bonda diorang sebab baru je terserempak. Tapi alhamdulillah, diorang satu keluarga dapat jumpa arwah dan mengiringi jenazah dengan hati yang tabah.

Kadang-kadang, kampung sendiri terasa asing untuk diri aku. Dah susah nak jumpa kawan-kawan lama waktu sekolah rendah. Percakapan diorang yang kebanyakannya orang banjar pun semakin aku susah nak faham. Aduihh..

Sebenarnya yang paling aku sedih bila semua dah segan dengan aku.

Sekian dari Syuib0809.

No comments:

Post a Comment